‘Een professional is zich bewust van zijn eigen valkuilen en zijn eigen verdriet’
Een verse oester, een stukje banoffeetaart …
Zo begint mijn filmpje voor de finaleopdracht van de verkiezing voor Ritueelbegeleider van het jaar. In deze column en in elke die volgt, zal ik ingaan op 1 zin of 1 gedeelte uit mijn ‘matroesjka-filmpje’. Ik kan die zin kiezen maar jullie kunnen dat ook doen. Mocht er iets zijn, waar je meer over (of van mijn visie daarop) wilt weten, ik hoor het graag!
Bekijk het filmpje hier.
‘Een professional is zich bewust van zijn eigen valkuilen en zijn eigen verdriet’
Slechts een paar weken na de bekendmaking kwam ik erachter dat ik helemaal niet zo professioneel ben.
Het schrijven van een huwelijkstekst lukte maar niet. Hoewel ik al maanden wist wat de trouwdatum was, stelde ik het echte schrijven zo lang uit dat ik op een gegeven moment nog maar een paar dagen had.
Waarom stelde ik het toch zo lang uit? Ik wist dat het vast iets moest zijn van mijn eigen pijn of verdriet, maar ik kon niet de vinger leggen op wat precies. Was het omdat de trouwdatum precies dezelfde was als die van mij? Het zou de eerste keer zijn na mijn scheiding. Was het omdat het tussen de bruidegom en mij niet zo goed klikte? De bruid was namelijk mijn nichtje. De bruidegom en mijn moeder hadden een keer ruzie gehad, sindsdien was de relatie (zeer) bekoeld. Ik vond dat zelf ook lastig.
Ik kwam er niet uit. Ook niet na wat gesprekken met vrienden en collega’s. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik grof geschut moest inzetten. Ik vroeg mijn intervisiegroep uit Nijmegen of ik een case mocht inbrengen. Dat mocht. Al snel bleek dat mijn scheiding niet de pijn was, de bruidegom eigenlijk ook niet – hij is best een leuke vent en mijn nichtje wordt heel blij van hem – maar wat was het dan wel? Cobi, Sieneke en Bea vroegen door. Ze wisten het ook niet meteen, maar gaven niet op. Ze luisterden en hielden hun mond zodat ik zelf kon antwoorden en zelf kon voelen. Toen ik de tranen voelde opwellen, wist ik dat ze het hadden gevonden.
Het was mijn moeder! Of beter gezegd: mijn loyaliteit aan haar. Ik had het gevoel dat als ik liefdevol naar het bruidspaar zou zijn, ik zijn kant zou kiezen en mijn moeder daarmee zou verraden. Omdat ik mijn hart niet kon openstellen, kon ik niet schrijven. Terwijl ik dacht dat je als professional juist gevoel en werk moet kunnen scheiden. Niet dus. Het moet stromen, uit mijn hart, anders komt er geen letter op papier.
De wijze dames adviseerden me ‘de pet’ van dochter af te zetten. De twee petten van nicht en ritueelbegeleider waren hoofddeksel genoeg. Ik heb mijn moeder gebeld en mijn inzichten gedeeld. Bizar hoe me dat opluchtte. Alsof er een deur werd opengezet en de woorden naar buiten renden.
De tekst was precies op tijd af.
Het bruidspaar vond het prachtig.
En mijn moeder gaf ik na de ceremonie een extra dikke knuffel.
Gemma van Baasbank
Altijd Ceremonies – Nijmegen
Foto:: Ger Thonen